Twalsiree, een merk met een nieuwe visie

Het zat al lang in mijn hoofd, de webshop was echt een goed en leuk idee maar om een of andere reden wrong er iets in mijn gevoel. Bij elke bestelling kreeg ik een glimlach op mijn gezicht, maar tegelijk ook stress, en na twee jaar begin ik te voelen dat ik meer energetische return krijg van allerlei andere dingen. Het uitbouwen van de bijenwaswraps, de supermadammen, filmpjes maken, sociale media, connecteren met andere ondernemers, ontwerpen etc. Ook is duurzaamheid en anti-globalisme een groot thema geworden in mijn leven. Zelf koop ik amper nieuw, en hou ik enorm van upcycling en creativiteit met ‘wat er is’, want er zijn al zoveel spullen en materialen, in ons handbereik, op onze vuilnishoop, die aandacht en liefde verdienen. En weet je wie ook aandacht en liefde verdient, de mensen aan het eind van het systeem, die al uw nieuwe action-spulletjes vervaardigen in een fabriek. Allemaal systemen die ik minder en minder zou willen steunen.

Daarom besloot ik af te stappen van twee stressfactoren, door twee dingen te beslissen:

• het dure systeem waarin mijn webshop gebouwd was werd vervangen door een nieuw gratis platform, ik kan nu slechts 25 producten tegelijk uploaden en er is nog wat werk aan de look en feel, maar er valt een grote financiele stressor weg.
• ik ga enkel nog op vrijdag pakjes maken en versturen.

Ook wordt Twalsiree niet enkel tafelzeil maar een merknaam van al mijn maaksels, ontdekkingen, ideeën en ontwerpen, en ook nog wat tafelzeil. Ik voel me daar zelf veel beter bij om vrij te kunnen creatief zijn, samenbrengen en improviseren zonder gebonden te zijn aan een bepaald product. Themawoorden zijn duurzaam, upcycling, origineel, onverwachtte materialen. Een webshop gebonden aan mijn blog, waar je al mijn avonturen in de creatieve en duurzame wereld kan volgen.

Dit voelt voor mij als een heel logische ontwikkeling. het is mijn pad en het voelt goed!

Hopelijk zijn jullie mee…   Twalsiree.be

Lefgozer was effe uit… over een hoop onkruid.

Waarom lag mijn webshop twee weken plat? Waarom nog geen fotoreportage van Marokko? Waarom zo weinig geblog? De zon schijnt en ik zou moeten vliegen, er in vliegen… en ik ga dat doen, ik ga dat echt doen. Vandaag, allee morgen. Ik doe kleine dingen, stap voor stap, mijn huis is al ordelijker, ik praat met mensen, ik heb tinder uitgezet.

Scheiden is gewoon kak, en het lijkt alsof ik maar niet van deze rollercoaster af geraak, er blijven maar nieuwe invloeden en overdonderingen bijkomen. Ik wil niet meer geraakt worden, maar de pijlen blijven op me af vliegen, ik vroeg voorzichtig om tijd, ruimte en rust, en kreeg die niet. Er is geen tijd om te wennen aan al die nieuwe dingen, het ene is er maar net of het volgende staat er al. Ik moet mee op de trein, ik ben op en moe, maar ik moet mee. Bij momenten adem ik snel, of slaap ik slecht, eet ik te weinig. Bij momenten giert een adrenalinestoot door mijn lijf en trek ik al het onkruid uit mijn tuin en uit mijn leven. Bij schone momenten is er iemand die vanuit een zielsverbinding kan luisteren, waarvoor intense dank. De tijd en ruimte en rust die ik nodig heb, moet ik uitgebreid pakken op de kleine momenten dat er weinig invloeden zijn.

Het is een kleine tuin maar wel veel onkruid:

Het is een zomerachtig paasweekend en ik heb net mijn kindjes afgegeven, ik heb geen idee of er een mogelijkheid is dat de klokken ook bij mij komen. Hopelijk heb ik binnenkort eens zo een gevoel van oef leuk nu kan ik iets doen voor mezelf. Op dit moment zie ik een berg werk, maar ik krijg er geen orde in … maar ik ga het doen… stapje voor stapje, de webshop is terug online (daarover straks meer), ik ben aan het stikken voor de fermerie (daarover ook meer straks), ik kruip stilletjes recht op mijn surfplank, in deze woelige zee. De golven komen snel en onvoorspelbaar, maar ik blijf zo goed mogelijk staan, ik ben namelijk een ervaren surfer, en terugvechten heeft geen zin… spartelen maakt alleen dat je valt en het water wordt er alleen maar woeliger van, dus ik geef de golven hun kansen, en blijf zo goed mogelijk staan, soms moet ik effe zitten of liggen op die plank, kan niet anders, sorry.

…ik adem bewust en hoop dat de volgende golf me niet omver kletst, dat de zee toch stilaan mag gaan rusten en dat er ooit eens een strand in zicht komt.

Vandaag enkele blogberichtjes, als inhaalmanoeuvre, … ❤

 

 

 

 

Two weeks till Morrocco

Ik heb zo van die bergschoenen gekocht, en ik vind dat toch zo lelijk… het kostte me een uur om te kiezen uit die berg lelijkheid. Kiezen tussen lelijk en lelijk is namelijk niet makkelijk, maar ik heb het gedaan, en ze zitten goed. Nu loop ik ze in, en mijn voetjes zijn al een beetje in Marokko.

Over exact twee weken loop ik in deze schoenen in Fez. Wat ik daar zal zien is me voorlopig nog mysterie. Het was zo een twee jaar geleden dat ik voor mezelf besloot dat ik die reis zou maken. Het was voor mijn scheiding. Het leek wel of ik nooit een leuke vakantie had, alsof ik nooit kwam waar ik wilde komen, alsof ik nooit echt genoot, en op een schone morgen bij mijn koffie bedacht ik, ik moet gewoon alleen naar Marokko gaan. Geen invloeden van mannen, kinderen, ouders of medereizigers. Gewoon ik. Ik die verdwaal in de soek, het uur uit het oog verlies en uren praat met vreemde mensen. Ik die me laat leiden door het verhaal van wie ik ook ontmoeten mag. Ik die ja kan zeggen tegen alles wat op mijn pad komt. En dat in de warme zon, de kruidige geuren, de zanderige wind van een land waar ik zeven jaar geleden mijn hart al verloor. Voor mij de ultieme viering van de zelfliefde.

‘Invloedvrij = invloedrijk’ stond er op een kaartje dat ik onlangs kreeg. Dat neem ik mee. Mij klok en gedachten laat ik thuis.

‘Ga je daar dan op bezinning?’ vroeg mijn moeder. ‘Neen moeder, ik ga daar vooral niet teveel nadenken’. Gewoon effe met mezelf zijn. Zie het als een 12daagse meditatie met de glimlach en lekker eten. Puur genot. Inzichten hoef ik niet te krijgen, die heb ik de laatste maanden al genoeg gehad.

Natuurlijk ben ik bang… een vrouw alleen in een Arabisch land… maar ach ja, ik ben al wat grijs, het zal toch wel meevallen dan. Ik ben ook altijd bang in het vliegtuig, en daar zit ik nu alleen, hopelijk heb ik een goeie buur, met een goed verhaal.

Ik heb ook moeten strijden, met handen en voeten uitleggen waarom een moeder haar kinderen 12 dagen achterlaat, en tien dagen verlof opdoet, om alleen in een arabisch land te gaan hangen zonder duidelijk reden. Het was een grote les in bij mezelf blijven, voor mijn behoeftes gaan staan. Een jaar lang heb ik eraan gewerkt. Iedereen mag nu vinden wat hij wilt. En iedereen mag houden wat hij vindt.

Met de scheiding, de hereniging, de probeersels, de herscheiding die ik het laatste jaar doorworsteld heb leek het doel van mijn reis nu wat verloren te gaan, maar sinds enkele dagen zie ik het weer echt helder. Er groeit een bol van liefde in mijn buik, eindelijk, na alles, warmte voor mezelf, bodem onder mijn voeten, en die ga ik voeden… met een kruidige tajine.

Ik tel de dagen tot Fez.

Begrijpen wie begrijpen wil.

 

Maandag Blogdag: De liefde, misschien…

Het is maandag en ik heb me voorgenomen om in 2019 een soort van vast maandagblog te schrijven over hetgene me deze week het belangrijkste lijkt. Wel deze maandag, gaf me, ondanks het feit dat het HUS al enkele dagen een ziekeboeg lijkt (lees mezelf + 2 kinderen + 3 luchtweginfecties + een aanrecht vol medicatie = beu), daarnet met een open raam, een lichte bries en een zonnestraal even een waar lentegevoel. Ik doe ook mee aan de Magnesium Challenge van het pure vrouwtje en vandaag is dan ook de eerste dag dat ik een lichte energieboost voel. Ookal heb ik nog kleine hoestekes en een waterige loopneus, ik voel mijn hoofd ophelderen en ik heb zin om erin te vliegen, en mijn projecten te delen. Dat zonneke buiten helpt echt. Het lijkt wel lente, seffens krijg ik nog zin om in de tuin te werken (NOT!). 🙂 Maar het is januari, en deze januari heb ik nog iets heel fijns in petto.

Zoals jullie vast al weten stel ik jullie graag voor aan unieke warme mensen in het HUS. Dat doe ik op 26 januari opnieuw, want dan komt Lieve De Meyer. Een getalenteerde, expressieve dame met de nodige panache! Iemand die je echt moet bezig gezien hebben. Lieve houdt van woorden, vertellen, expressie en zingen. In haar huis in Duffel, dat me door de spiegels, sjaaltjes, lichten, spulletjes en instrumenten, steeds doet denken aan de coulissen van een oud stadstheatertje, begeleid ze mensen verhalend, vertellend in hun expressie en assertiviteit. Ook ik heb hier een tijdje van mogen proeven. Daarnaast heeft Lieve een vertelcaravanneke, en geeft ze voorstellingen voor groot en klein.

Op 26 januari komt ze met twee voorstellingen naar het HUS. In de namiddag om 15u speelt ze voor de kinderen Rozanna’s Roos.

Rozanna’s vader plukt een roos in het park. Het monster valt hem aan. Als Rozanna zelf komt is de vader vrij. Vol goede moed en met steun van zussen en vader gaat Rozanna op ontdekkingstocht in het park.
Kan ze het monster omtoveren tot een mooie prins?
Naar het verhaal “Belle en het beest,” De kinderen zoeken mee naar de oplossing.
Een leuke voorstelling met extra aandacht voor de natuurbeleving en met veel interactie met de kinderen. Hier en daar zingen we een liedje erbij.
De voorstelling speelt normaal gezien voor lagere schoolkinderen en hun familie. Kleinere kinderen zijn in het HUS ook welkom.

Een kaartje voor Rozanna’s Roos kost 5 euro (zowel voor ouders als voor kinderen) en je kan hier iets drinken of een pannekoek eten tegen democratische prijzen.

Dezelfde avond (26 januari) om 19u30 speelt en zingt Lieve, begeleid door gitarist Guido Dornheim, een avondvoorstelling voor grote mensen getiteld De Liefde, Misschien.

Wist je dat uw kussen van u zijn en je ermee kunt doe wat je wilt…
Wist ge dat als ik u zie, mijn lijf begint te spinnen en ik wil zingen…
Wist je dat ze dacht dat ze hem was vergeten: zijn haar, zijn ogen, zijn zweet, zijn huid. Tot hij terug voor haar stond met die prachtige mooie, rode mond en haar bloed terug stroomde…
Wist je dat het meest goddelijke op aarde is om elke seconde te leven alsof het uwe laatste is, maar wordt je daar niet zot van…

De Liefde, misschien is een boeiende causerie over een thema dat ons allen bezighoudt en waarover reeds duizenden vellen volgeschreven zijn. Een zoektocht naar de ware liefde in literatuur, poëzie en muziek.

“Waar leer je liefhebben” en “kan je dat wel leren”? Wat indien het zo lang wachten is op de ware liefde en het dan alsnog fout gaat? Op wie moet je je dan kwaad maken en bestaat er een remedie tegen LDVD? De swingende afwisseling van tekst en lied, maken het geheel tot een sprankelende en verrassende voorstelling: prachtige gedichten, teksten en liederen uit alle hoeken van de wereld. Guido Gezelle, Euripides, Benoite Groult, Billy Holliday, Charles Trenet en Jobim passerende revue. Deze pareltjes van liefde zijn een aanrader voor de fijnproever.

De voorstelling duurt: 70 min.
Kaartjes kosten 13 euro, enkel te reserveren via mail marliesvanw@gmail.com

Jullie weze op deze zonnige maandag, warm welkom uitgenodigd!

 

 

 

Supergezellige Kerst en Stockverkoop Twalsiree.be

De sleutel van alle geluk… (goed lezen!)

Soms bedenk ik opeens een zin, en die zin die is daar en die kan niet meer ongedaan worden. Is het een spinsel van mijn hoofd, een samenraapsels van doordeweekse woorden en ideeën? In mijn meer etherische momenten laat ik mezelf graag toe te denken dat het een boodschap van het universum is. Dat ik die woorden niet meer kan ‘unthinken’ omdat ik er iets mee moet. Zo bedacht ik omstreeks januari 2017 de zin ‘communicatie is de sleutel tot de geldstroom’. Een beetje saai, klinkt als een concluderende oneliner als afsluiter van de zevende dag. Maar ik kreeg dat niet weg uit mijn hoofd. Dus begon ik erover na te denken, misschien moet ik eens wat eerder facturen maken? of die verkeersboete aanvechten? denkerdedenk… ik begon het alvast te proberen..

Rond mei kreeg ik een nieuwe boodschap ‘communicatie is de sleutel tot alle geluk’. WAW, dankuwel universum om de sleutel tot alle geluk te delen met mij! En euh, ware dat nu net iets waar ik niet zo goed in ben. Ik ben geen stille, neen eerder een losgeslagen tactloos projectiel! En tegelijk een uitsteller van moeilijke gesprekken, een uitsteller tout court…Hoe ga ik in hemelsnaam dan ooit gelukkig worden? en rijk ;)?

Gelukkig stuurde het universum me ook nog deze dame, een ontmoeting die mijn leven helemaal zou veranderen.

Bernadette Gysels is een trainer in verbindend communiceren. Ze is niet enkel trainer, maar ze is ook iemand die geweldloze communicatie leeft en ademt. Ze leert je communiceren, dat is één ding, maar ze pakt je ook vast om te leren zorgzaam om te gaan met je eigen behoeftes en gevoelens. Haar neef vertelde me over haar en ik dacht meteen daar moet ik naartoe. Eén telefoontje was het begin van mijn traject naar verbindend communiceren, en geloof het of niet, ik ben echt waar veel gelukkiger geworden (en er staat meer geld op mijn rekening. Geen fortuinen voorlopig, maar toch iets meer. ) Ik volgde twee persoonlijke sessies, en dan een tweedaagse intro, en nu zit ik halfweg in het vijfdaagse vervolgtraject.

Ik durf zelfs met mijn hand op mijn hart zeggen: Ik ben een ander mens geworden, de angst om iets te zeggen, of de angst dat er een moeilijk gesprek zou ontstaan heb ik nog zelden. Wat een prachtige houvast, leerboek dat klaar zit in mijn onderbuik om alle vormen van communicatie aan te kunnen. Wat een opluchting om gehoord te worden als ik iets te zeggen heb. En wat ben ik ongelooflijk trots om tijdens een moeilijk gesprek degene te zijn die alles kan bedaren met een paar simpele woorden, zinnen of vragen… ik ja… dat losgeslagen projectiel van vroeger.

In september gaf ze een lezing in het HUS, en wat was ik blij dat ik dit unieke gegevens dat mijn leven veranderde met de mensen rond mij kon delen. Ook had ik de unieke kans om in oktober deel te nemen aan een internationale bijeenkomst om NVC (non violent communication) te oefenen.

Als ik zie wat Bernadette en het hele gegeven van verbindende communicatie me gebracht heeft, dan voel ik me intens dankbaar en zelfzeker, dat gevoel is zo groot dat ik behoefte heb om dat gevoel te delen! Ik droomde ervan dat te doen door de intro in het HUS te organiseren, maar om één of andere reden lijkt dat niet te werken. Toch heb ik het laatste er nog niet over gezegd.

Daarom nodig ik bij deze iedereen warm uit om Bernadette haar website te checken en een deelname aan een intro te overwegen! Ruimte Voor Verbinding 

…voor mij is het zonder twijfel de sleutel tot alleszins een grote hoeveelheid geluk.

 

Gewoon zo gek dat ik geen tijd had om erover te bloggen…

Wapenstilstand

Om een of andere bizarre reden voelde ik het door heel mijn lijf deze morgen als de sociale media me eraan herinnerden dat het 11 november 2018 was. Hoe ouder ik word (36 nvdr.) en sinds ik kinderen heb voel ik al die dingen zoveel harder. Als ik terugdenk aan de verhalen van mijn grootouders over WOII dan voel ik dat nu, bij die herinnering, veel harder dan op het moment dat ze me het zelf konden vertellen.

Het zal wel komen doordat ik zelf twee kinderen heb, en een huis bezit, dat ik het me veel duidelijker is hoe het voor mijn overgrootvader moet gevoeld hebben om bij het V-bom alarm de meisjes (mijn grootmoeder en haar zus) naar de kelder gestuurd te hebben, en zelf nog halfweg de trap zijnde, zijn hele hebben en houden boven zijn hoofd hoorde ontploffen om vervolgens onder een massa puin terecht zijn te komen, door het stof niet wetende hoe zijn dochtertjes beneden aan de trap eraan toe waren. Gelukkig… gelukkig kon iedereen via het keldergat naar de stoep geloodst worden om er met een paar schrammen en gebroken ribben vanaf te komen. Ze had ook zo een fotootje van het ingestorte huis waar ze steevast trots bij vertelde dat zij de geldbuidel van haar vader gevonden had. Het trotste geldbuidelverhaal deed je dan even vergeten waar je effectief naar aan het kijken was, een huis, een hebben, een houden, op een ontplofte hoop. Net als die huizen in Syrië, maar dan hier in Antwerpen, bij mijn grootmoeder.

…Vandaag maak ik me met mijn man mee zorgen of onze gloednieuwe vloerverwarming nu wel juist afgesteld is.

Mijn grootvader (die wij peter noemden) vertelde me over de oorlog, dat hij één keer per maand met zijn moeder naar de boer mocht gaan. Daar kreeg hij dan van de boer een boterham met een beetje ossevet. Het LEKKERSTE van de WERELD! Niet te vergelijken met het kartonnen oorlogsbrood uit de stad.

…Vandaag maak ik vijf verschillende soorten zelfgemaakte pizza met een lifehack met griekse yoghurt, en als dessert mini-pannekoekjes et chocoladesaus, alle ingediënten gekocht op een zondag die een feestdag is in een veel te dure supermarkt.

Mijn andere grootmoeder heeft haar hele leven contact gehouden met die oh zo goedlachse Doreen uit Engeland. Ik heb ze ook één keer mogen ontmoeten. Het was ons nooit duidelijk hoe ze die vrouw kende tot ik bij het leegmaken van haar appartement een artikel vond waaruit bleek dat de ouders van Doreen mijn overgrootvader tijdens de eerste wereldoorlog hadden opgevangen in hun huis, een vluchteling was hij.

Vandaag maak ik deel uit van een zoekend gezin, dat naast een gekochte alleenstaande woning op 35 are, een gigantisch huurhuis ter beschikking heeft. Geen vrienden in nood, pleegkinderen of vluchtelingen te bespeuren in de verste verte, nee, laat die maar in hun tentje of hun kamp, het is hier al moeilijk genoeg om met onszelf te leven…

Vorig jaar overleden op zes weken tijd mijn beide grootouders (de eerste twee hierboven). Zij hebben me dit nog kunnen vertellen, ik heb nog in hun ogen kunnen kijken, maar als mijn zoontje deze morgen begint te huilen omdat hij een Leo-koek als ontbijt wil, want een boterham met choco, kaas, confituur of een vleesje is niet goed genoeg… dan vraag ik me af of de volgende generatie dit ooit gaat begrijpen.

Over vandaag… mijn overgrootvader (fyi dezelfde die in WOII zijn huis op zijn kop kreeg) schreef in WOI een dagboek vanuit de loopgraven, een groot literair werk is het niet, meer een opsomming van dagen en gruwelijkheden. Hier zijn bladzijde van 11 november 1918.

Grey hair, don’t care

 

Over een grellig kapsel en de gezonde filosofie erachter…

Ik ben grijs, compleet grijs, ‘over je hele hoofd?’ ja over mijn hele hoofd. Ik moet zo een zestien  geweest zijn als mijn moeder een kreet van paniek slaagde en riep ‘zit stil’ om vervolgens mijn eerste grijze haar met een fijne vorm van geweld uit mijn hoofd te rukken. Omdat ik altijd mijn haar zwart verf heb ik het hele proces van grijs worden genegeerd. De bruine uitgroei werd gewoon stilaan grijze uitgroei, wanneer het precies gebeurd is, ik weet het niet, maar ik ben 36 en grijs, compleet grijs.

Na het minimaliseren van spullen ben ik de laatste tijd ook fel bezig met het minimaliseren van taken, bij voorkeur de irritante to do’s, en dan vooral taken die altijd gedurende lange tijd in mijn hoofd zitten en dan pas uitgevoerd worden, om dan na zeer korte tijd al opnieuw in mijn hoofd te komen zitten.

Bijvoorbeeld: Haar Verven

Als mijn haar geverfd is ben ik zo een anderhalve week gelukkig en dan is de eerste twee millimeter uitgroei verschenen en begin ik aan de volgende sessie te denken. Ik moet een potje haarverf kopen, en dan vervolgens de energie vinden om dat ultrachemische giftige ding op mijn hoofd te laten branden voor een half uur om dan vervolgens op de meest bizarre manieren door mijn badkamer te kronkelen om ervoor te zorgen dat noch ikzelf nog de badkamer eindig als een zwarte bedruppelde dalmatiër. Om dan als dat gedeelte dan meestal niet gelukt is, alle mogelijke vormen van poetsmiddel boven te halen en een soort van vlekjesoorlog te ontketenen tot mijn badkamer weer huisbaas-proof is. Dus ik stel dat uit, als ik in de winkel voor de haarverf sta, en de moed zakt in mijn schoenen, denk ik ‘volgende week kan ook nog wel’. En als ik in de badkamer sta denk ik ‘ik moet echt dringend mijn haar verven’. Ook verzin ik steeds de gekste alternatieven zoals naar de kapper gaan en het daar laten verven, wat tien keer zo duur is (letterlijk 10x zo duur), of aan ons moeder vragen of ze mijn haar wil verven, of van die uitgroeiverbergspray.

De laatste jaren zweefde er ook nog altijd de andere gedachte door mijn hoofd:

‘ik scheer alles af en laat het gewoon grijs’

Ware het niet dat ik dat echt niet durf. Een viertal jaar geleden mat ik me al eens een kapsel aan met een klein kort stukje aan de zijkant dat ik grijs liet. De reacties waren wel de moeite.  Van ‘waw heb jij dat grijs geverfd, hoe cool’. ‘Euh nee, ik ben zo grijs’ tot ‘oei heb jij iets voorgehad?’.

Nu een paar jaar later is de wereld, en ik, er misschien wat meer klaar voor, en mijn lange haar stak me weer wat tegen. Eén keer een bepaalde lengte gepasseerd maak ik gewoon altijd zo een stomme staart. Dankzij facebook en #durftevragen kwam ik bij Atelier Saar in Zelem terecht. Tof madammeke, met een mooi en stijlvol salon waar ze enkel biologische producten gebruikt. Tijdens ons facebookcontact voelde ik al dat zij de juiste persoon was voor mijn radicale kapselverandering. Met één doel: niet meer verven. Het moest dus iets met overgang tussen grijs en zwart zijn, wat op termijn kan uitgroeien tot enkel grijs, en met persoonlijkheid. Dankzij de ontwapenende Saar kwamen we tot dit kapsel!

Voila de voor:

 

en na:

 

fbt

sdr

fbt

btf

btf

 

Resultaat: tien keer stoerder, geen chemische producten meer en nooit meer (denken aan) verven.

Let me know what you think 🙂

 

 

Er worden superplannen voor supermadammen gesmeed in de Haven.